Ο Επίσκοπος Αρτέμιος: “Ορθόδοξοι υπέρμαχοι“ χωρίς κουράγιο

…οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ᾿ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ (Λουκ. 9,62).

Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, το εξής: Εκείνος που θέλει να σωθεί, αλλά αποδέχεται αυτά, τα οποία πρέπει να απορρίψει για χάρη της σωτηρίας – πραγματικά δεν σώζεται και δεν πηγαίνει προς τη Βασιλεία του Θεού.

Στον 21ο αιώνα, στον αιώνα της γενικής αποστασίας και της καταβύθισης στην παναίρεση του Οικουμενισμού (και πριν απ’ αυτό στην αίρεση του παπισμού), κάποιοι τολμούν να παλεύονται και να τηρούν την παράδοση της ιεράς ορθόδοξης πίστεως και το εκκλησιαστικό σύστημα, και ξεκινούν να περπατάνε σ’ αυτό το σωτήριο δρόμο: με λόγια, ομιλίες, δηλώσεις, κείμενα. Αλλά, δεν τολμούν να διακόψουν αποφασιστικά με εκείνους οι οποίοι περπατούν ή μένουν στο δρόμο της αποστασίας. Μένουν ως μαχητές (για κάποιο χρονικό διάστημα) οι οποίοι μιλούν, αλλά δεν δρουν, και στο τέλος σταματούν και να μιλούν. Οι υπέρμαχοι “των πατερικών παραδόσεων“, οι οποίοι σκέφτονται για τη σωτηρία και το δρόμο που οδηγεί εκεί, αλλά το χωρισμό με κάποιες συνήθειες, ειδικά σχετικά με τη διατήρηση “της ενότητας της Εκκλησίας“, το τελικό βήμα, δηλαδή το χωρισμό με τον οικουμενισμό αναβάλλουν για… αύριο με την πρόφαση: “Δεν έφτασε η στιγμή“. Αναμένουν “τα σημεία“ στον ουρανό, αλλά δεν τα βλέπουν παντού γύρω τους. Αυτοί  νομίζουν ότι γίνεται η παρά πολύ μεγάλη θυσία από την πλευρά τους, αν πρέπει αμέσως να διακόψουν όλα. Αυτοί θα ήθελαν να ξεχωριστούν από τους οικουμενιστές σταδιακά, για να μην ταράξουν τους άλλους, αλλά στην ουσία εδώ έχουμε την απροθυμία για οποιαδήποτε θυσία όσον αφορά τη διατήρηση της αληθινής Πίστης. Αλλά, αυτή η πρόθεση της καθυστέρησης σχεδόν πάντα οδεύει προς την καταστροφή. Στην αρχή, η ασυνέπεια αυτή είναι εμφανής. Και ήδη αυτό “αύριο“ και η υποσχόμενη μεταβολή της συνείδησης κλείνουν το στόμα. Με αυτό τον τρόπο, από “αύριο“ έως “αύριο“, η συνείδηση και το κουράγιο κουράζονται, δεν μπορούν να προειδοποιούν όπως πριν, και τελικά αρχίζουν να σιωπούν. (Είναι λίγοι σήμερα τέτοιοι, πρωτίστως ανάμεσα στους “ποιμένες“ της Εκκλησίας;). Και τότε έρχονται οι σκέψεις ότι μπορούμε να συνεχίσουμε τοιουτοτρόπως, ότι είναι πιθανό να αφήσουμε όλα όπως είναι. Η σκέψη αυτή σιγά δυναμώνει και τελικά σταθεροποιείται. Ούτω εμφανίζεται το πρόσωπο, το οποίο εξωτερικά είναι καλό, αλλά όχι εσωτερικά. Το πρόσωπο αυτό είναι ο ζωγραφισμένος τάφος στα μάτια του Θεού. Το χειρότερο ειναι ότι η μεταβολή τέτοιων ανθρώπων είναι πολύ δύσκολη (πάλι το ξύπνημα του κουράγιου στην πράξη, και όχι μόνο στα λόγια), όσο σχεδόν είναι δύσκολη η μεταβολή εκείνων, οι οποίοι δημοσίως ομολογούν την αίρεση. Ίσως πιο δύσκολη… Και αυτοί νομίζουν ότι αυτό δεν παρουσιάζει κανένα πρόβλημα.

Τέτοιοι “υπέρμαχοι“ ή “αντιοικουμενιστές“ όχι μόνο δείχνουν πως οι ίδιοι δεν είναι έτοιμοι για τη Βασιλεία του Θεού, αλλά είναι και το σκάνδαλο για πολλούς. Αυτοί είναι εκείνοι, οι ίδιοι οι οποίοι δεν μπαίνουν στη Βασιλεία του Θεού, αλλά εμποδίζουν εκείνους να εισέλθουν, οι οποίοι θα ήθελαν να εισέλθουν. Έτσι, πεπεισμένοι ότι περπατάνε στο δρόμο της σωτηρίας, ετοιμάζουν το δικό τους τρομερό θάνατο, ας μας σώσει ο Θεός απ’ αυτό.

17. 12. 2016.

+ Ο Επίσκοπος Αρτέμιος

(μετέφρασε στα ελληνικά ο Μάρκο Πεϊκοβιτς)