ΜΗΝΥΜΑ της έκτης προσευχόμενης, εκκλησιαστικής και λαϊκής Συνάξεως στη μονή του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού στη Λόζνιτσα κοντά στο Τσάτσακ στις 3 Ιουνίου του 2018

Σεβασμιώτατε Επίσκοπε, Θεοφιλέστατοι Χωρεπίσκοποι, σεβαστοί ιερείς, οσιώτατοι μοναχοί και μοναχές, θεόκλητη Σύναξη και εν Θεώ συναθροισμένε λαέ – ο Θεός να μας φυλάει!

Η ομολογία κι η διατήρηση της ανόθευτης αποστολικής και αγιοπατερικής Πίστης ήτανε η πιο μεγάλη μέριμνα όλων των Οικουμενικών Συνόδων,[1] έγραψε ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. Аκολουθώντας αυτή την οικουμενική και αγιοπατερική Παράδοση, κι εμείς αναγνωρίζουμε την μέριμνα αυτή ως κύριο στόχο και έννοια της κάθε σύναξης και ειδικά της σημερινής αυτής Συνάξεως. Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, στη Λόζνιτσα κοντά στο Τσάτσακ, δόξα τω Θεώ, υπό την προσευχητική σκεπή των δύο Νικολάων – του Αγίου αυτοκράτορα και μάρτυρα Ρομανόφ μαζί με την οικογένειά του και του ουράνιου οικοδεσπότη της μονής αυτής, του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού μαζί με την ζηλωτική του πυγμή. Ας αυτή η πυγμή μας δώσει το κουράγιο να κολαφήσουμε, με όλες τις δυνάμεις της Ορθόδοξης αλήθειας, τους σημερινούς αρειανούς – οικουμενιστές.

Πριν από εκατό χρόνια, η δολοφονία των χρισμένων του Θεού (της αυτοκρατορικής οικογένειας Ρομανόφ) σήμανε την αρχή μιας φοβερής εποχής του ανοιχτού διωγμού της Εκκλησίας του Χριστού από τους θεομάχους κομμουνιστές. Γι’ αυτό, σήμερα, τιμούμε την εκατοστή επέτειο της δολοφονίας τους και σ’ αυτούς αφιερώνουμε την φετινή αυτή Σύναξη. Μαζί με αυτό το αυτοκρατορικό και μαρτυρικό αίμα, είχαν ρεύσει τα αιματηρά ποτάμια των αμέτρητων Αγίων Νεομαρτύρων, τα οποία (σαν ζωοδότης ποταμός) έπλυναν, άσπρισαν και άφθονα πότισαν την Εκκλησία του Χριστού, όπως ομοίως ήταν στους πρώτους αιώνες της ιεράς και μαρτυρικής ιστορίας της. Αυτό δεν ήταν μόνο άδικη και κτηνώδης θανάτωση του θεόθεν εκλεγμένου αυτοκράτορα, αλλά κι η επίθεση στην ορθόδοξη μοναρχία και ολόκληρη την Ορθοδοξία. Με την δολοφονία αυτή, άρχισαν σχεδόν εκατό χρόνια του διωγμού της Εκκλησίας από τους οπαδούς της αντιχριστιανικής, απολυταρχικής και κομμουνιστικής ιδεολογίας, με αποτέλεσμα – μετά από τα εκατό χρόνια σ’ αυτήν την ιστορική περίοδο – η Ορθόδοξη Εκκλησία να δέχεται την επίθεση ακόμα πιο ύπουλου εχθρού (της αιρέσεως).

Από την αγιοπατερική Παράδοση ξέρουμε: Οι αιρέσεις για την Εκκλησία ήταν κάτι πιο επικίνδυνο από τον διωγμό. Ο διωγμός – είναι εξωτερική πίεση και οι πιστοί δεν τον φοβούνται.  Στις εποχές των διωγμών, η Εκκλησία μόνο στολίζεται με το μαρτυρικό αίμα. Αλλά, οι αιρέσεις καταστρέφουν την Εκκλησία από μέσα.[2] Αλλά, σήμερα η Εκκλησία δεν απειλείται μόνο από την αίρεση, αλλά από την παναίρεση του οικουμενισμού, που στον εαυτό της ενώνει, αναζωογονεί και αποκαθιστά όλες τις άλλες αιρέσεις, τις οποίες η Εκκλησία είχε αντιμετωπίσει μέχρι τώρα. Η ουσία της οικουμενιστικής αίρεσης είναι η σχετικοποίηση των Ιερών Δογμάτων της Ορθόδοξης Πίστεως κι η καταστροφή των ορίων της Εκκλησίας, που γράφτηκαν με το μαρτυρικό αίμα – με πρόφαση τον λεγόμενο ευαγγελικό σκοπό “ἵνα πάντες ἓν ὦσιν“ (Ιω. 17,21), που είναι στην πραγματικότητα πραγματοποίηση της “εκκλησιαστικής ενότητας“ με τις ομάδες αμετανόητων αιρετικών. Οι οικουμενιστές, με αυτόν τον τρόπο, κάνουν το ίδιο που έκαναν οι εχθροί της Ορθόδοξης Πίστεως μέσω των αιώνων σύμφωνα με τα λόγια του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς: Οι αιρετικοί συχνά επιλέγουν κάποια στοιχεία από την θεόπνευστη Αγία Γραφή και μέσω της βλάσφημης ερμηνείας διαστρεβλώνουν αυτά που ειπώθηκαν από το Άγιο Πνεύμα.[3] Μια από τις κύριες αλήθειες, την οποία οι οικουμενιστές διαστρεβλώνουν και καταπατούν, είναι η αποκλειστικότητα-μοναδικότητα της Εκκλησίας του Χριστού. Ομολογούμε την αλήθεια αυτή στο Σύμβολο της Πίστεως: Πιστεύω Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν. Οι οικουμενιστές απορρίπτουν αυτό το δόγμα της Ορθόδοξης Πίστεως, επειδή ονομάζουν διάφορες αιρετικές ομάδες (ειδικά τους παπικούς) ως Εκκλησίες. Και επιβεβαιώνουν αυτήν τους την ανορθόδοξη στάση, μέσω των κοινών προσευχών με τους αιρετικούς και μέσω του διωγμού των Ορθοδόξων, που αντιστέκονται στην οικουμενιστική αίρεση. Η σφραγίδα αυτής της διεστραμμένης και αντιεκκλησιαστικής διδασκαλίας και της πράξης, ήταν η συνεδρίαση που διοργανώθηκε από τους οικουμενιστές στην Κρήτη, το 2016. Αλλά, η Εκκλησία, αλάθητα οδηγούμενη από το Άγιο Πνεύμα, έχει την εσωτερική, χριστονοούμενη και αγιοπνευματική αίσθηση, με βάση την οποία, στην ιστορία, η Εκκλησία είχε διαφοροποιήσει συνεδριάσεις των επισκόπων – ονόμαζε κάποιες συνεδριάσεις ως Ορθόδοξους Συνόδους και κάποιες ως Ψευδοσυνόδους (δηλαδή ως ληστρικές συνεδριάσεις). Αυτό, η Εκκλησία έκανε χρησιμοποιώντας τα ευαγγελικά κριτήρια: ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς (Ματθ. 7,16). Οδηγούμενοι από αυτή την αγιοπατερική και ευαγγελική γνώση, και έχοντας μελετήσει τα εγκριθέντα έγγραφα της Κρήτης του 2016, εμείς πέρσι (το 2017) καταδικάσαμε την συνεδρίαση της Κρήτης ως ανορθόδοξη και ληστρική.

Μέσω των σκανδαλιστικών και ανορθόδοξων εγγράφων της Κρήτης, πραγματοποιήθηκε (στην πρόσφατη ιστορία κάτι αφάνταστο) πραξικόπημα ή επανάσταση κατά της Εκκλησίας και της δίκης της Ορθόδοξης και θεολογικής αυτοσυνείδησης. Με σκοπό να μας μπερδέψουν και να μας φοβίσουν με τα σοφίσματά τους, οι οικουμενιστές θολώνουν τις Ορθόδοξες και αγιοπατερικές διδαχές περί της Εκκλησίας, και παράλληλα, με αυτό τον τρόπο, ετοιμάζουν θεμέλιο για την μελλοντική ανορθόδοξη ένωση (ουνία) με τους παπικούς και τους άλλους αιρετικούς. Αλλά, από την μία, ξέροντας ότι η αίρεση είναι η ψυχοβλαβής δύναμη, η οποία βυθίζει τον άνθρωπο στον θάνατο, διότι τον χωρίζει από την Εκκλησία του Χριστού,[4] και από την άλλη, ενισχυμένοι από τα λόγια και τα παραδείγματα της διαχρονικής, θαραλλέας προστασίας και της διατήρησης της Ορθόδοξης Πίστεως των Αγίων Πατέρων – εμείς ούτε μπερδευόμαστε ούτε φοβόμαστε. Όλα αυτά αποδεικνύονται πειστικότατα από αυτή την σημερινή, μεγαλοπρεπή και Ορθόδοξη Σύναξη, στην οποία εμείς, εν πρώτοις, ευχαριστούμε τον Θεό για την ευκαιρία που μας έδωσε να λάβουμε κι εμείς (οι τελευταίοι και ταπεινότατοι στην Εκκλησία του Χριστού) μέρος στο ιερό ανδραγάθημα της ομολογίας και της προστασίας της Ορθόδοξης Πίστεως. Επίσης, με βάση τα παραπάνω, διατρανώνουμε ότι όλα αυτά που έχουμε κάνει και κάνουμε, έχουν ακριβώς έναν μοναδικό σκοπό – την διατήρηση της πατερικής Πίστεως και ταυτόχρονα την διατήρηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Έχοντας την πρόθεση αυτή, είμαστε στον αγώνα επί σειρά ετών και δεκαετιών, στην εξορία εδώ και οκτώ χρόνια, βαδίζοντας στον περπατημένο αγιοπατερικό δρόμο, σύμφωνα με τις θεόπνευστες και αγιοπατερικές οδηγίες του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, με επικεφαλής τον Προκαθήμενο της Επαρχίας Ράσκας και Πριζρένης στην εξορία – Επίσκοπο Αρτέμιο. Η μεγάλη ιστορική εμπειρία της Εκκλησίας στην μάχη εναντίον των αιρέσεων, σημαίνει όχι μόνο την νίκη επί των αιρέσεων, αλλά και την αγιοπατερική και βαθιά εκκλησιαστική εμπειρία της μάχης για  την καθαρότητα της Πίστεως. Οι Άγιοι Πατέρες είχαν εκφράσει και είχαν κανονικώς διατυπώσει την εμπειρία αυτή στον Κανόνα ΙΕʹ της Πρωτοδευτέρας Συνόδου Κωνσταντινουπόλεως του Αγίου Φωτίου του Μεγάλου. Η εφαρμογή αυτού του Κανόνα αποτελεί τον ορθόδοξο, εκκλησιαστικό, κανονικό και παραδοσιακό τρόπο προστασίας της Πίστεως, διατήρησης της Εκκλησίας και αντίστασης στην αίρεση και στους αιρετικούς. Από την μία, αυτός ο κανόνας μας προσκαλεί να κάνουμε αποτείχιση από τους αιρετικούς, και από την άλλη, μας εμποδίζει να ψαρεύουμε σε θολά νερά του σχίσματος και της άλεσης της Εκκλησίας σε φατρίες και ομάδες. Εφαρμόζουμε τον κανόνα αυτό, εδώ και οκτώ χρόνια και δόξα τω Θεώ, έχοντας διακόψει την λειτουργική και διοικητική κοινωνία με τους Αρχιερείς, τους κληρικούς και όλους αυτούς,  οι οποίοι στα λόγια και στην πράξη ομολογούν και ακολουθούν την ψυχοβλαβή αίρεση του οικουμενισμού. Έχουμε ομολογήσει, έχουμε εξηγήσει, έχουμε διευκρινίσει και έχουμε δείξει αυτή την αγιοπατερική και κανονική στάση στις προσευχόμενες, εκκλησιαστικές και λαϊκές μας Συνάξεις από το 2013 μέχρι σήμερα. Στις προηγούμενες Συνάξεις, σ’ αυτό τον τόπο, διαβάσαμε τα μηνύματα των Συνάξεων, στα οποία καταδικάσαμε αποφασιστικά και ξεβράκωσαμε θεμελιωδώς την οικουμενιστική αίρεση. Επίσης, σ’ αυτό τον τόπο, προσκαλέσαμε όλους τους Ορθόδοξους να ακολουθούν αυτό τον αγιοπατερικό και κανονικό τρόπο (τον οποίο δεν επινοούσαμε εμείς) διατήρησης της Ορθόδοξης Πίστεως και της Εκκλησίας του Χριστού, και να ενωθούμε στον αγώνα με βάση τα δύο κριτήρια:

1) η σαφής καταδίκη της οικουμενιστικής αιρέσεως,

2) η διακοπή της κοινωνίας με τους οικουμενιστές – σύμφωνα με την παραπάνω αναφερόμενη Παράδοση της Εκκλησίας.

Αυτά τα χρόνια και ειδικότερα σήμερα, η χάρη του Αγίου Πνεύματος παρακίνησε τους θεοφιλείς και ευσεβείς Χριστιανούς σε ολόκληρη την Οικουμένη, τους αδελφούς μας τους Ρώσους, τους Έλληνες και τους Ρουμάνους, να απαντήσουν σ’ αυτή την πρόσκλησή μας και να συναθροιστούν υπέροχα σήμερα μαζί μας, τους Ορθόδοξους Σέρβους, που είμαστε τα πνευματικά τέκνα του Αγίου Σάββα της Σερβίας, του Αγίου Λάζαρου ηγεμόνα της Σερβίας, του Αγίου Νικολάου Ζίτσας, του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς και του Σεβασμιωτάτου Επισκόπου Αρτεμίου. Η σημερινή Σύναξη αποδεικνύει ότι αυτή η πρόσκλησή μας, είχε αντίλαλο στις ευσεβείς καρδιές πολλών Ορθοδόξων, δηλαδή ότι είναι γεμάτη από τη χάρη του Θεού. Για αυτό τον λόγο, δεν μπορούμε στην φετινή Σύναξη να μην εκφράσουμε ευγνωμοσύνη στο Θεό για όλα αυτά από τα βάθη του νου μας, των καρδιών μας, της ψυχής μας. Επίσης, δεν μπορούμε να μην παροτρύνουμε όλους τους ειλικρινείς Ορθόδοξους αγωνιστές υπέρ της πατερικής Πίστεως – οι οποίοι ἰσότιμον ἡμῖν λαχοῦσι πίστιν ἐν δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καὶ σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ (Β Πε. 1,1) – να συνεχίσουμε τον αγώνα ομόθυμα και να μαρτυρήσουμε την ομοθυμία αυτή μέσω πιο φλογερής κοινής μάχης στο μέτωπο διατήρησης της αποστολικής και αγιοπατερικής Πίστεως. Και αυτό πρέπει να κάνουμε ακολουθώντας πάντα τον παραπάνω αναφερόμενο κανονικό, μέσο και βασιλικό δρόμο, με τον οποίο αποφεύγουμε τις ακρότητες – καθώς την αδιαφορία για την απειλούμενη Πίστη, ούτω και τον φανατισμό και το σχίσμα. Η κοινή Πίστη κι η αγιοπατερική Παράδοση, μας υποχρεώνουν να αγωνιζόμαστε μαζί για την διατήρησή τους.

Η ευγνωμοσύνη μας στο Θεό για την ευσπλαχνία Του, χάρη στην οποία εμείς συγκεντρωθήκαμε εδώ στην ομόθυμη ομολογία και την διατήρηση της Ορθόδοξης Πίστεως, μαζί με την προτροπή μας να έχουμε καρτερία σε τέτοια ομοψυχία ώστε να κατοχυρωθούμε καλύτερα – αποτελούν το μήνυμα, το οποίο στέλνουμε σε όλους τους παρόντες εδώ, καθώς σε όλους που δεν είναι σωματικά παρόντες μαζί μας εδώ, αλλά είναι πνευματικά.

Εμείς, οι Ορθόδοξοι Σέρβοι, δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε σε τέτοιες Συνάξεις τις ανεπούλωτες μας πληγές του Κοσσυφοπεδίου, οι οποίες μας πονάνε τόσο, όσο η προδοσία της Ορθόδοξης Πίστεως (η οποία γίνεται στην κορυφή της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας). Ως εκ τούτου, με την ευκαιρία αυτή, θέλουμε να παρακινήσουμε πάλι και πάλι τον Πατριάρχη Ειρηναίο και τους άλλους επισκόπους του Πατριαρχείου στο Βελιγράδι, εν πρώτοις, να σταματήσουν την προδοσία της Ορθόδοξης Πίστεως και τον δρόμο προς την άβυσσο, και να σταματήσουν να υποστηρίξουν επαίσχυντα το πολιτικό καθεστώς στο Βελιγράδι, το οποίο προδίδει το Κόσοβο και τα Μετόχια. Μόνο με αυτό τον τρόπο, αυτοί θα ξεπεράσουν την ντροπή, με την οποία βεβηλώνουν τον θρόνο της Εκκλησίας μας του Αγίου Σάββας της Σερβίας μέσω των προδοτικών τους δραστηριοτήτων – καθώς μέσω της προδοσίας της Πίστεως του Αγίου Σάββα της Σερβίας, ούτω μέσω της προδοσίας του Κοσόβου και του Αγίου Μάρτυρα-ηγεμόνα Λαζάρου του Κοσόβου. Προειδοποιούμε τον πιστό λαό, ότι οι κορυφαίοι του Πατριαρχείου στο Βελιγράδι συνεχίζουν με την δική τους προδοσία της Ορθόδοξης Πίστεως και με την βλαβερή τους πράξη προς την Εκκλησία μέσω του σχεδιασμού του νέου Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας, με τον οποίο (με υπόδειγμα της διάσπασης της πρώην Γιουγκοσλαβίας) σχεδιάζουν να καταστρέψουν και να διασπάσουν την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία και ταυτόχρονα – τον Ορθόδοξο μας λαό.

Εκατό χρόνια μετά την δολοφονία του Ορθοδόξου αυτοκράτορα Νικολάου και της οικογένειάς του, όλοι πρέπει να καταλάβουμε: τον Ορθόδοξο αυτοκράτορα και την μοναρχία, τους σκότωσαν ο αθεϊσμός και οι ακόλουθοι του αθεϊστικού κομμουνισμού. Επομένως, την Ορθόδοξη μοναρχία την μπορεί να αποκαταστήσει μόνο η ευσέβεια (η οποία δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς Ορθόδοξη Πίστη και έξω από την Εκκλησία του Χριστού). Το κύριο μας έργο, όθεν αποτελείται από την διατήρηση της Ορθόδοξης Πίστεως και την αποκατάσταση της ευσέβειας.

Στο τέλος – υπενθυμίζουμε: πριν από την πλειοψηφία των Οικουμενικών Συνόδων, στις οποίες είχαν καταδικαστεί οι αιρέσεις και κατοχυρώθηκε η Ορθόδοξη Πίστη, είχαν πραγματοποιηθεί οι Συνάξεις/Σύνοδοι μικρότερης σημασίας, που συνεισέφεραν στην διατύπωση των αγιοπατερικών στάσεων, τις καταδίκες των αιρέσεων και την προετοιμασία των Οικουμενικών Συνόδων. Επομένως, ελπίζουμε και προσευχόμαστε προς τον Θεό, με σκοπό κάθε τέτοια Σύναξή μας να δώσει τους καρπούς αυτού του είδους, κι αυτή η σημερινή μεγαλοπρεπής Σύναξη να γίνει ένα βήμα πιο κοντά στην Ορθόδοξη Οικουμενική Σύνοδο, στην οποία η αίρεση του οικουμενισμού, μαζί με τις άλλες ψεύτικες διδασκαλίες, θα καταδικαστεί και θα αναθεματιστεί, ενώ η Ορθοδοξία θα θριαμβεύσει και θα φωτοβολήσει με την δική της ευαγγελική, αποστολική και αγιοπατερική ακτινοβολία.

Μας αναπτερώνουν τις ελπίδες τα αποστολικά λόγια, με τα οποία τελειώνουμε αυτό το μήνυμα της Συνάξεως αυτής: καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον – ἡ πίστις ἡμῶν (Α Ιω. 5,4).

Ο Προκαθήμενος της προσευχόμενης, εκκλησιαστικής και λαϊκής Συνάξεως:

Ο Σεβασμιώτατος Επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης στην εξορία
+ Αρτέμιος

και

Ο Θεοφιλέστατος Χωρεπίσκοπος Σταροράσκας και Λόζνιτσας
+ Νικόλαος

Ο Θεοφιλέστατος Χωρεπίσκοπος Νοβόμπρδου και Παννονίας
+ Μάξιμος

Ο Θεοφιλέστατος Χωρεπίσκοπος Μπαραγιέβου και Χβόσνου
+ Ναούμ

—————————————-

[1] Преподобни Јустин Ћелијски, Догматика православне Цркве III, Ваљево 2004, стр. 229.

[2] Митрополит Филарет Вазнесењски http://православнапородица.орг.срб/index.php/ctenie/748-filaret-torzestvo-pravoslavlja

[3] Преподобни Јустин Ћелијски, Догматика православне Цркве III, Ваљево 2004, стр. 233.

[4] Преподобни Јустин Ћелијски, Догматика православне Цркве III, Ваљево 2004, стр. 233.